باید از محشر گذشت

لجن زاری که من دیدم سزای صخره هاست ،

گوهر روشن دل از کان و جهانی دیگر است ،

عذر میخواهم پری ...

عذر میخواهم پری ...

من نمیگنجم در آن چشمان تنگ ،

با دل من آسمانها نیز تنگی میکنند ،

روی جنگلها نمی آیم فرود ،

شاخه زلفی گو مباش ،

آب دریا ها کفاف تشنه این درد نیست ،

بره هایت میدوند ،

جوی باریک عزیزم راه خود گیرو برو ...

یک شب مهتابی از این تنگنای بر فراز کوها پر میزنم،

میگذارم میروم ،

ناله خود میبرم ،

دردسر کم میکنم ...

چشمهائی خیره می پاید مرا،

غرش تمساح می آید بگوش ،

کبر فرعونی و سحر سامریست ،

دست موسی و محمد با من است ،

میروم ، وعده آنجا که با هم روز شب را آشتیست ،

صـبـح چنـدان دور نیست ...

شهریار

کوتاه ولی جاودان می گویم راجع به شهیدی که خودش دیانت خویش را به اثبات رساند همسر شهید عبدالحسین برونسی بیان می کند که شبی از صدای گریه ی او ازخواب بیدار میشود و اورا درعالم خواب در می یابد.

بیدارش می کنه شهید برونسی بیدار می شه ولی همسرش چه می دونه که کجا سیر می کرده وبا چه شخصیتی درد دل می کرده.با حال ناراحتی به همسرش می گه چرا منو بیدار کردی من داشتم با مادرم درددل می کردم(حضرت فاطمه ی زهرا سلام الله علیها).مدتی بعدشب عملیات همرزماشو جمع میکنه می گه مادرم گفته باید برم و میگه اگرمن چهارراه خندق شهید نشدم در عملیات بدر و در فلان ساعت در مسلمان بودن من شک کنید. بله دست بود عبدالحسین برونسسی همان عملیات ازمیان مارفت وهمانطور که می خواست مانند مادرش(خانم صدیقه ی کبری ) هنوز که هنوزه مفقودالاثر مانده وپیکر پاکش از دیده ها بدور.

ای خدا ما هیچ چیز . هیچ کس و هیچ تکیه گاهی جزتو نداریم و ازتو می خواهیم مارا جز باشهادت از این معبر دنیا نگذرانی همین

حقیقت این است که هرچه بگوییم خسته شده‌ایم و بریده‌ایم، اسلام دست از سر ما برنمی‌دارد. ما باید بمانیم و کاری را که می‌خواهیم، انجام بدهیم. همیشه باید مشغول یک مطلب باشیم و آن «عشق» است، اگر عاشقانه با کار پیش بیایی، به طور قطع «بریدن»، «عمل‌زدگی» و «خستگی» برایت مفهومی پیدا نمی‌کند.

(شهید همت)